Philips Symfonie Orkest o.l.v. Jules van Hessen en violiste Sonja van Beek met werken van Rossini, Bruch en R.Strauss. Gehoord in muziekcentrum Frits Philips op zondag 24 november. Door Marjolijn Sengers

Maandag 25 november, Het programma van het Philips Symfonie Orkest (PSO) is elke keer weer een verrassing. Dat wil zeggen, bij elk concert is het afwachten of dit orkest voor nog moeilijker en nog grootser kiest dan bij het vorige concert. Bij de Vijfde van Prokofjev (najaar 2001) leek de grens me bereikt; het gaat tenslotte, zeker vanaf een bepaald niveau, niet alleen meer om de speelbaarheid van de noten maar meer nog om inzicht in de muziek.

Met de Alpensymfonie van Richard Strauss heeft het PSO er deze ronde nog een schepje bovenop gedaan. De Alpensymfonie wordt zelden gespeeld. Vermoedelijk zijn voor een professioneel orkest de kosten gewoon te hoog - er zijn tientallen musici extra nodig - een amateurorkest begint er niet aan. En daar ligt waarschijnlijk de uitdaging voor het PSO, een orkest dat zich qua menskracht nog tot de amateurorkesten mag rekenen, maar dat qua niveau steeds meer opschuift richting professionaliteit.

Een andere conclusie dan dat Strauss' monumentale Alpensymfonie op alle fronten minstens heel acceptabel werd uitgevoerd kan niet worden getrokken. De symfonie klonk zogezegd als een klok. Speltechnisch kon er zeer wel aan de veeleisende partituur worden voldaan, inhoudelijk leek het orkest de zaak goed te overzien, en - niet onbelangrijk - de zo specifieke, het gedoe van alledag overstijgende sfeer was er, die groeide zelfs naarmate de symfonie vorderde.

Er blijft natuurlijk bij zo'n gigantische productie altijd wat te wensen over - zo had het op sommige momenten zuiverder (blazers) en gelijker gekund - de grote lijn en de intentie waren er ten volle en die twee zaken zijn bij deze muziek onontbeerlijk.

Ook Bruch's vioolconcert in g werd mooi gespeeld. De heel muzikaal en zelfbewust spelende Sonja van Beek zat goed in de muziek, ook het door Jules van Hessen tot warm en romantisch spel aangezet orkest speelde lekker weg. De uitvoering van de Ouverture Wilhem Tell van Rossini - met de wat kwetsbare opening voor cellosolo - klonk enthousiast en levendig. Gaat er eens wat fout dan gaat er eens wat fout, de kracht van het PSO (lees van Jules van Hessen) is dat het te allen tijde in staat is de essentie van de muziek uit het notenbeeld de distilleren.