Storioni Trio:
Wie en Wat en Waarom?

Druk druk druk, dat kun je wel zeggen van het Storioni Trio. Het jonge pianotrio, bestaande uit broertjes Wouter en Marc Vossen (viool en cello) en Bart van de Roer, piano, is bezig de wereld te veroveren. Een paar weken geleden maakten ze hun debuut in de Wickmore Hall in Londen; toen wij in Hoeven aan het ploeteren waren, maakten zij hun debuut in de Carnegie Hall in New York. Vandaar dat wij zo weinig repetities met het trio hebben en vandaar ook dat dit interview nogal wat voeten in de aarde had. Bijna te mooi om waar te zijn: toen ik Wouter belde om een afspraak te maken voor dit interview, vertelde hij dat ze binnen een paar weken in Tilburg zouden spelen; ik werd op mijn wenken bediend. Ik zou het hele trio ineens kunnen interviewen en U, trouwe lezer, kunnen verblijden met foto's van een ongekende kwaliteit: zelf gemaakt en niets verhullend. Helaas. Het was ook te mooi om waar te zijn: ik kreeg wel een vrijkaartje voor hun concert, maar ze hadden geen tijd voor het interview. Cameraploegen en besprekingen waren ertussen gekomen. Hier dan toch een verhaal, gemaakt naar aanleiding van een interview over de telefoon. Lees snel verder…

De drie jonge musici kennen elkaar al erg lang: de broers, tja, dat behoeft geen uitleg, maar Bart kennen ze van jeugdconcoursen en het conservatorium. Al met al is dat alweer zo'n 10 à 12 jaar geleden. Het zijn erg goede vrienden. De samenwerking is dan ook erg prettig en ruzie hebben ze nooit. Bart vertelt, evenals Wouter, dat ze in hoofdlijnen wel dezelfde muzikale smaak hebben, over details zijn ze het niet altijd eens, maar de discussies die daaruit voorvloeien zijn wel altijd constructief. Ruzie lijkt een woord dat ze niet kennen. (De redactie had me gevraagd zoveel mogelijk sappige details los te krijgen, maar het valt niet mee, moet ik zeggen…) Ze zijn goed in staat om de scheiding te maken tussen professionaliteit en vriendschap. Hun neuzen staan dezelfde kant op: hard werken, veel plezier en de muziek boven alles. Hoewel ze geen vaste repetitietijd hebben, repeteren ze wel wekelijks, het is in feite een continu bedrijf. Ze geven ongeveer 50 concerten per jaar. Ze proberen met de planning rekening te houden door in blokken te werken; 4 a 5 blokken met hetzelfde programma op de concerten. Grote, bekende zalen hebben vaak programmeurs in dienst die speciale programma's willen, programma's die goed te verkopen zijn. Dan krijgt het trio min of meer een voorstel voor een programma; aan hen de keus of ze dat willen spelen. Soms mag het trio ook zelf programmeren. Dit najaar doen ze een programma dat ze zelf samengesteld hebben onder de titel "Opus 8". Ze spelen dan het opus 8 van Brahms, Shostakovitch en Chopin. Het idee erachter is dat de componisten jong waren toen ze hun opus 8 schreven en het trio is jong nu zij het uitvoeren.

Waarom Storioni? Het trio heet naar de vioolbouwer van Wouters instrument, dat hij bespeelt sinds eind 1994. (Inderdaad, hij speelde er ook op tijdens onze tournee naar China (1995)…) Mijnheer Storioni leefde eind 18e eeuw in Cremona, in Noord-Italië. Hij bouwde Wouters instrument in 1794. Hij hoort in het rijtje van Amati en Guarneri thuis en was een van de laatste klassieke vioolbouwers uit die tijd. Wouter vertelde dat de viool een privé-bezit was in Nederland, maar dat hij begin 19e eeuw door een Portugese edelman gekocht werd. Later werd hij weer teruggekocht en nu is de viool ter beschikking gesteld uit privé-bezit aan Wouter. Helaas is er niets bekend over wie er de afgelopen eeuwen op dit instrument gespeeld heeft of hebben. Op de vraag of de andere twee leden van het trio het niet jammer vinden dat ze niet naar hun instrument zijn vernoemd komt een leuk antwoord: het was zelfs het idee van Marc en Bart om het trio naar Wouters viool te noemen; omdat het zo'n bijzonder mooie viool is. Marc bespeelt sinds twee jaar ook een prachtig oud instrument; een Grancino uit 1700. Tegen de tijd dat Marc zijn huidige instrument bespeelde was het trio al beroemd onder de naam Storioni, dus dat kwam al niet meer ter sprake.

Als ze beginnen met een nieuw werk, zorgen ze eerst dat ze individueel hun partij beheersen; anders is repeteren nutteloos, aldus Bart. Ze moeten heel doelgericht kunnen werken omdat ze veel af moeten krijgen. Repeteren als een van de drie zijn partij nog niet beheerst is tijdrovend en niet efficiënt; die tijd kunnen ze dan beter besteden aan individuele studie.

Toekomstdromen Het ziet er rooskleurig uit voor het trio; op korte termijn staan er spannende dingen op de rol: debuut in Londen en New York, er verscheen in oktober een cd met alle pianotrio's van Shostakovitch, veel concerten, interviews voor radio en TV, fotosessies, lesgeven. Wat willen ze nou nog meer vraag je je dan af? Wouter: "Als de ontwikkeling van ons trio zich voltrekt zoals zij zich dreigt te voltrekken, dan zijn wij héél gelukkig. Nu hebben we bijvoorbeeld concerten gegeven in de beroemdste zalen ter wereld, zoals de Wickmore Hall in Londen en de Carnegie Hall in New York, dat is heel mooi. Maar als je eenmaal in zo'n zaal gespeeld hebt, wil je er ieder jaar spelen. En dat is nog wel een toekomstdroom van het Storioni Trio."

Stukken die ze ABSOLUUT nooit zullen spelen, kan Wouter niet bedenken. Misschien dat hij muziek van het neefje van Milosevic liever niet zou spelen, maar verder zijn er geen anti-gevoelens te bespeuren.

Smaak... Er is dus geen valse noot te bekennen in het trio; geen ruzie over muzikale smaak, hoogstens discussie. Hoe zit het dan met vrouwen? Duidelijk alledrie jong en succesvol, dus aan aandacht geen gebrek. Ooit perikelen gehad op dat vlak? "Nee," volgens Wouter, "daarvoor verschillen wij te zeer van smaak. De drie dames zijn zeer verschillend." De aanhang leeft mee met de jongens, ze vinden het leuk en spannend dat het trio zo'n succes heeft. Er is geen sprake van jaloezie, de drukte is meer een probleem. Wouter: "Ik ben minder thuis dan wij samen wel eens hopen en dat legt natuurlijk wel een druk op je relatie."

Imago Doen ze aan imagebuilding of niet? Niet bewust aldus Wouter. "We zijn jonge mensen met een serieus vak. We willen niet conservatief of belegen overkomen, maar we doen niet aan een zorgvuldig geconstrueerd imago. We willen de muziek waar we alledrie zoveel van houden zogoed mogelijk overbrengen. Ik weet niet wat de mensen van ons vinden. Je krijgt wel veel verschillende reacties als je na afloop van een concert bijvoorbeeld met de mensen in de zaal praat. Als ze naar je toekomen, betekent dat dat ze genoten hebben. We krijgen ook vaak leuke reacties op interviews en foto's in kranten. Maar ik denk dat het wel goed zit met ons imago."

Beethoven tot slot. De reden dat wij met het Storioni Trio te maken hebben is natuurlijk dat we concerten met ze gaan geven! Wat vinden zij er eigenlijk van? Enthousiast, dat zijn ze. Bart: "Het Tripelconcert is een mooi stuk. Het speelt lekker. Ik heb veel zin om het met het Philips Orkest te spelen." Wouter kan uit ervaring spreken: "Het lijkt me leuk om weer met het PSO te spelen. Het is een prima orkest en het is voor het trio een leuke gelegenheid om het Tripelconcert te spelen met goede, gemotiveerde mensen." Voor hen is het ook de eerste keer dat zij dit werk uitvoeren, dus we mogen ons vereerd voelen… Vakkundig heb ik geprobeerd sappige details los te krijgen bij de leden van het trio. Maar helaas, PSOciety kan ik niet spekken met interessante nieuwtjes. Geen intriges, geen soap, geen ruzie, geen geheimen. Niets van dat alles. Het zijn gewoon heel goede vrienden die ook nog eens geweldig kunnen samenwerken. Wouter raadde me aan te zoeken naar de bijnamen die ze voor elkaar hebben, maar zelf gaf hij ze me niet. Bart was de onschuld zelve: hij wist van geen bijnamen. Hij gaf me één hint: er zit een koekjesmonster in het trio: iedere repetitie gaat er wel een pak doorheen. Wie wil uitvinden wie het koekjesmonster is, moet maar een pak bitterkoekjes meenemen naar een van de concerten en kijken wiens ogen beginnen te glanzen…

Interview: Saskia Luijendijk