Concert door het Philips Orkest, dirigent Louis Stotijn, soliste Beatrijs Korevaar, trompet. Programma: werken van Bach, Haydn en Brahms. Eindhoven, POC, zaterdag 10 november 1984.
door Cornélie Hoendervanger

De belichting van artistieke aspecten ontwikkelde in Eindhoven een sterkte van zoveel 'Watt' dat de benaming 'lichtstad' er allengs een dimensie bij gekregen heeft. Naast de talrijke 'officiële' concerten valt er een intensief muziekleven in kringen van amateurs waar te nemen. Kamermuziek wordt druk beoefend, maar er kwamen ook hele orkesten van de grond. Het oudste daarvan, de POW, musiceert al meer dan een halve eeuw en het heeft in de loop der jaren een zeer goede reputatie opgebouwd.

Tijdens het concert, zaterdagavond gegeven in het POC, is weer gebleken welk een hoog muzikaal niveau er bereikt kan worden dank zij de zeer deskundige en bezielende leiding van dirigent Louis Stotijn en de slagvaardigheid van het ensemble zelf, dat ondanks onvermijdelijke mutaties in zijn gelederen saamhorigheid blijft handhaven naast eensgezindheid in het smaken van vreugde, gewekt door de muziek. Als deze soms niet uitgroeit tot de spreekwoordelijke 'dubbele vreugde', gedeeld door de bevolking van het podium en die van de zaal, is de oorzaak meestal te zoeken in een te hoge greep bij de samenstelling van het menu. Dit gold thans de keuze van het hoofdgerecht: de derde Symfonie van Brahms, een bijzonder veeleisend en tevens alom bekend werk.

Het orkest moest kennelijk een grote krachttoer verrichten om deze 'zware' Brahms uit de noten te tillen. Dit lukte dan ook niet helemaal. Er viel niettemin veel moois te genieten (o.a. door voortreffelijke blazerssoli) en steeds getuigde het orkestspel, geïnspireerd door Stotijns stuwende aanvoering, van muzikaal begrip en van liefde voor dit prachtige werk van Brahms. Dit kon niet verhoeden dat de gecompliceerde partituur niet voldoende uit de verf kwam, o.a. door onduidelijke of onzuivere inzetten, terwijl met name de dynamiek te weinig reliëf vertoonde. Daarentegen bleek het voorgerecht, de charmante Symfonie in Bes gr.t. van Joh. Chris. Bach, een zeer goede keuze. De vertolking van dit opus, smaakvol opgedist, had allure. De sfeer van gracieuze zwier werd zeer raak getroffen. De orkestleden speelden de hoekdelen licht en pittig met uitgebalanceerde dynamische effecten en het langzaame deel, waarin de hoboïste uitblonk door een fraai genuanceerde solo, klonk uiterst zangerig.

Een zeer respectabele verklanking viel ook Haydns meesterlijke Trompetconcert in Es gr.t. ten deel. Heel hoopvol voor de emancipatie van de trompet, immers een typisch 'mannelijk' instrument, was het feit dat deze nu eens door een vrouw bediend werd. Beatrijs Korevaar, hoofdlerares aan twee conservatoria, speelde haar solo-partij met groot musikaal begrip en virtuoze zwier, Jammer dat haar toonvorming soms ietwat leek aangetast door een zekere mate van nervositeit. Zij bewees in ieder geval met een vurig pleidooi de mogelijkheid van een zeer goede relatie tussen het stoere speeltuig en het 'zwakke geslacht'.

Het orkest begeleidde volgzaam en accuraat, met soms iets te luidruchtig enthousiasme. Uit de volle zaal laaide een daverend applaus op voor de knappe prestatie en wij vonden het een passend gebaar dat de soliste door een lid van de trompetgroep nog eens extra in de bloemetjes werd gezet.