Het Philips Symfonie Orkest met werken van Sibelius, Elgar en Rachmaninow m.m.v. cellist Pepijn Meeuws en o.l.v. Jules van Hessen. Gehoord in Muziekcentrum Frits Philips op zondag 28 mei.

Door Marjolijn Sengers

'Zijn er in Nederland meer orkesten als het Philips Symfonie Orkest', vroeg iemand me na afloop van het concert. 'Ik ken niet alle orkesten, maar ik vermoed van niet', was mijn antwoord. En nu ik er nog eens over nadenk weet ik wel zeker van niet: er zijn in Nederland geen orkesten waarmee het Philips Orkest zich kan meten, het Philips Orkest vertegenwoordigt in zijn eentje de 'hoogste afdeling' van de amateur-symfonieorkesten in ons land! Zondagmiddag was het alles romantiek wat er klonk. 'Finlandia' van Sibelius, het celloconcert van Elgar en de Tweede Symfonie van Rachmaninow, meer dan deze drie stuk voor stuk indringende werken kan een mens op één middag niet behappen. De meeste indruk maakte de symfonie. Voor een beroepsorkest is dit breed uitgesponnen werk al een uitputtingsslag, het Philips Symfonie Orkest sloeg zich er met verve doorheen.

Presteren Bepalende factor in dit geheel was Jules van Hessen. De gemiddelde amateur loopt ongetwijfeld een keer vast in deze veeleisende muziek, de uitnodigende, stimulerende en ter zake kundige leiding van Jules van Hessen tilt die amateur over z'n beperkingen heen en doet hem, individueel maar vooral collectief, meer presteren dan ie zelf voor mogelijk had gehouden. Rachmaninow klonk in één woord prachtig en raakte de luisteraar diep. Een missertje of een ander oneffenheidje deed er niet toe, het was een en al emotie en vervoering wat er klink. Ook Elgars celloconcert werd mooi gespeeld. Persoonlijk vond ik de toon en de aanpak van solist Pepijn Meeuws iets te week, zijn spel was vooral lyrisch en ademde rust en gevoel voor Elgars typische klankwereld.

Sibelius' 'Finlandia' stond als een huis, als een huis waar door de pauken iets te hardhandig tegenaan werd gebeukt.