Maart 1999
 VHV Online | VHV Dossier
Jaargang 3, Nummer 4

Candy en Hans Dulfer:
"Meneer Saddam kan niet improviseren"

Nog wat gespannen om alles wat komen zou liepen we achter Nel Saes aan, die ons vast zou voorstellen aan de solisten. Eerst, op de gang, aan Hans Dulfer en daarna aan Candy Dulfer, in de solistenkamer. De afspraak over het uiteindelijke tijdstip voor het interview bleef toen nog wat vaag maar op de weg terug naar de repetitieruimte voegde Hans Dulfer ons gelukkig nog toe: “Relax, het komt allemaal goed”. En het kwam allemaal goed. Na het deel van het Nieuwjaarsconcert dat door het PSO verzorgd werd en voor het moment waarop Hans en Candy Dulfer voor lichter vermaak zouden zorgen werden we ruim anderhalf uur op vele gezellige, enthousiaste verhalen onthaald. Hans Dulfer, graag aan het woord, bij de meeste antwoorden een mooie, toepasselijke, misschien ietwat gechargeerde anekdote vertellend en Candy Dulfer die rustig, weloverwogen haar antwoorden gaf.

Voor Hans en Candy Dulfer is het samenspelen met een symfonieorkest als het PSO relatief nieuw. Hans Dulfer speelt wel eens met het Metropool Orkest samen, maar het hart van de muziek die zij maken is toch het improviseren. Improviseren kun je vergelijken met een wandelingetje naar de kroeg op een rustige zondagmiddag. Als het mooi weer is loop je nog een stukje door, miezert het dan glip je gauw de kroeg binnen en regent het te hard dan keer je snel weer terug naar huis. Met een dirigent ervoor is deze vrijheid er niet. Hans Dulfer wil inzetten als hij dat wil en niet wanneer een of andere dirigent dit vraagt. Binnen zijn band zou het ook helemaal niet getolereerd worden als hij zo’n rol naar zich toe zou trekken. Toch zouden ze best nog een keertje met een symfonieorkest als het PSO willen samenspelen, maar dan anders en beter voorbereid. Bijvoorbeeld met improvisaties boven een langzaam deel uit een symfonie, of, misschien nog beter, boven een toonladder omdat deze laatste niet tijdgebonden is. Of een toonladder een voldoende grote uitdaging is voor het PSO is natuurlijk de vraag.

Improvisatie, ingebakken in de soort muziek die ze maken, wordt node gemist op veel plekken in de Nederlandse maatschappij. Kijk naar de debatten in de Tweede Kamer, of de straatinterviews met willekeurige voorbijgangers. Als je in Amerika aan een klein negerjongetje in een achterbuurt een vraag stelt dan krijg je een heel verhaal. Vaak met een goede opbouw, probleemstelling, argumenten, conclusie. Dat heeft te maken met de muziek die hij in zijn jeugd heeft gehoord. Zo kun je aan de manier waarop Clinton zich uit de ondervraging over zijn relatie met Monica Lewinsky redt zien, dat hij een goed saxofonist is. Mijnheer Saddam daarentegen kan niet improviseren.

Gestichten Op een vraag over de relatieve onbekendheid van veel mensen met jazzmuziek volgt een scherpe veroordeling van wat kan worden samengevat als “de dictatuur van de meerderheid”. Zo vertelden ze verontwaardigd over een programma-coördinator, nog wel bij de publieke omroep, die als de drie criteria voor muziekprogramma’s op de radio gaf: meezingbare melodieën, gesprekken korter dan 3 minuten en eenvoudige akkoordenschema’s. Dat zouden de mensen willen. Als klein protest hiertegen en om aan te tonen dat dit niet waar hoeft te zijn heeft Hans Dulfer een zondagmiddag op de VPRO-radio een lang en ingewikkeld gesprek gehad over mondstukken. Er kwamen hierop veel enthousiaste reacties. Candy Dulfer geeft regelmatig concerten voor enthousiaste kleine kinderen, terwijl zij niet van die eenvoudige muziek speelt. Hans Dulfer speelt regelmatig in gestichten. De ouders zeuren dan vaak dat het te hard is en of hij niet iets bekends van Borsato kan spelen, terwijl de bewoners juist de power en het hele gebeuren eromheen mooi vinden.

Belangrijk is daarom de beschikbaarheid van een diversiteit aan muzieksoorten via de verschillende kanalen. Bijvoorbeeld een brede collectie muziek-CD's op scholen, maar ook in de media met veel verschillende soorten muziekprogramma's, zeker bij de publieke omroepen. Dit, samen met een open houding tegenover nieuwe dingen laat mensen de vrijheid zelf te kiezen wat ze mooi en interessant vinden.

Zo werd met een kleine serieuze noot een gezellig en mooi gesprek afgerond.

Interview: Helmar van Santen en Bonne van Hattum, FotoMartin Lohmeier

VHV Dossier
Vorige artikel | Volgende artikel
Naar de vaste rubrieken in VHV Online
Inhoud VHV Online Maart 1999Colofon
© 1999 VHV, Eindhoven.