Hi, how are you today?

Zo gaat dat hier, in Amerika, met het accent geplaatst op 'are' of 'you', en de toonhoogte bijna een octaaf hoger dan in het Nederlands. Je hoeft hier overigens niet uitgebreid op te antwoorden, dat gaat te ver.

Amerikanen kunnen reuze beleefd zijn. Na drie expatriate jaren in Briarcliff missen vrienden van ons, weer terug in Nederland, vooral het voortdurende 'excuse me', en zijn zij het duidelijk niet meer gewend als iemand 'gewoon' even tegen je opbotst. In Amerika zou dat wel eens als agressief opgevat kunnen worden. Misschien overkomt ons dat ook over een jaar, want we zijn hier al aardig gewend. We ontbijten met bagels of cerials, zweren dagelijks de 'pledge' op school, rijden voortdurend in auto's rond, worden dik, dus rennen we, eten zelfs jif, maar dat is hier gelukkig pindakaas.

Veel interessanter dan dit alles lijkt me voor de PSO-er het Amerikaanse muziekleven. Allereerst was het natuurlijk een grote teleurstelling te moeten vaststellen, dat er hier geen PSO bestaat, niet in New York, waar het hoofdkantoor van Philips Amerika zit, en niet op het lab in Briarcliff. Geen PCO, geen kwartetje! In Chappaqua, waar wij wonen, ca. 15 minuten per auto van het werk vandaan, is gelukkig wel een orkest, het Chappaqua Chamber Orchestra. Ik heb in een aantal concertjes mee kunnen spelen, over het algemeen is het repertoir erg 'klassiek en vertrouwd'.

Verder zijn er ook hier beroemde solisten. Vorig jaar wist het PSO Jasperina te contracteren, nu, daar is het CCO niet ver bij achtergebleven: niemand minder dan 'de dochter van Lucy Ball' trad met ons op! Nee, inderdaad niet als zangeres, maar wel als acterend vertelster in het familieconcert met 'A family for baby Grand' (een soort 'Piccolo en Saxo').

Waar ik overigens altijd erg van onder de indruk ben, is de pauze. Door het publiceren van de verjaardagen in de VHV is de kans op een stroopwafel in de pauze natuurlijk flink verhoogd (terwijl ik het schrijf begin ik te watertanden!), maar hier hoef je niet jarig te zijn: een 'eetcomiteetje' zorgt iedere repetitie (paar per concert) voor een uitgebreid buffet van vers fruit, koffie, thee, fris, cakejes, koekjes, brownies, fudge, muffins en variaties hierop: isn't that wonderful?

Wat betreft de concertzalen van New York, moet ik bekennen dat ik die nog niet verkend heb, maar we hebben nog een jaar. Uit de tweede hand heb ik alleen vernomen dat je in Carnegie Hall vooral je verrekijker mee moet nemen (Niek en kinderen bemachtigden de laatste kaartjes, vijf galerijen hoog!).

Wel hadden we laatst een concertje in een schitterend oud, Italiaans klooster, op een prachtige locatie midden in de heuvels, min of meer 16e eeuws. Ja, dat kan hier. Op Manhattan staat zelfs een 'Middeleeuws' klooster: Rockefeller miste een stuk geschiedenis en bouwde in 1938 'The Cloisters' (dépendance van het Metropolitan Museum). Hij liet hele gedeeltes van romaanse en gotische kapellen en kapittelhuizen uit Frankrijk overkomen!

New York is een fantastische stad met prachtige musea, galleries, winkels en kleurrijke wijken waar de meest verschillende culturen naast elkaar leven. Neem Chinatown! Ik voelde me er als een oude bekende, we wisten zelfs af te dingen op de paraplu's die spontaan opdoken toen het plotseling begon te regenen. Maar toen gingen we lunchen... Rien was er deze keer niet bij en mijn Chinees was niet beter dan hun Engels. Kortom, het léék niet op wat in in Beijing gewend was, jammer wel.

Maar goed, ik ben dus nog op zoek naar een geschikte concertzaal, ik houd jullie op de hoogte. Succes met alle concerten!