Philips Orkestvereniging

Door S.d.V.

Elk sprookje begint met “Er was eens...” en toen we als kinderen ademloos naar de vertellers zaten te luisteren, toen was er ook altijd wat. Ravel is geďnspireerd door Moeder de Gans en hij componeerde prachtige muziek. Maar deze muziek is veel minder eenvoudig dan het sprookje zelf en ieder orkest heeft er zijn handen vol aan. Voor een dilettanten-ensemble als de Philips’ Orkestvereniging is het totaal ongeschikt, vooral voor de blazers is het te moeilijk en dit nummer heeft ons dan ook in het geheel niet voldaan. Vermoedelijk weten de dames en heren het zelf ook wel.

“Pieter en de Wolf” klonk beter en de gedeclameerde tekst er tussendoor doet natuurlijk wonderen bij het publiek. Men meent dan de muziek, wat men noemt, te “begrijpen”, omdat het blijkbaar nog nooit tot iemand doorgedrongen is, dat er aan muziek niets te begrijpen valt, maar men zich alleen er maar voor moet openstellen en luisteren.

Het concert werd geopend met Schubert’s “Unvollendete”, men zou beter kunnen zeggen: onsterfelijke. Het tekent de hoogte, waarop dit orkest staat, dat het een alleszins dragelijke uitvoering deze onvolprezen symphonie heeft weten te geven. Natuurlijk ontbrak hier en daar ook nog wel eens wat, maar het is niet onze taak op alle slakken zout te leggen. Er was zoveel goeds te horen, dat we de tekortkomingen gaarne op de koop toe genomen en met smaak geluisterd hebben.

Over Janine Dacosta zal wel niemand in twijfel zijn. Hier was een raspianiste aan het woord, die we gaarne eens alleen zouden horen. Zij heeft het concert van Schumann prachtig gespeeld, daarbij zeer verdienstelijk terzijde gestaan door dirigent en orkest, die geen van beiden een taak hadden, die eenvoudig genoemd kan worden. Integendeel was het zeer moeilijk de soliste te volgen en al heeft deze van haar kant ook wel enige concessies gedaan, we kunnen toch zeggen, dat het geheel voortreffelijk sloot. Het is opmerkelijk zoveel uitstekende pianisten op het ogenblik uit Frankrijk komen, in het algemeen solisten op alle instrumenten. Het is duidelijk waar te nemen, dat het zwaartepunt zich verplaatst heeft naar de Franse hoofdstad. Wij zijn er dankbaar voor eens in de gelegenheid te zijn gesteld het concert van Schumann nu eens niet op virtuose, maar op kunstzinnige wijze te hebben horen voordragen.

Waneer we hier tenslotte het woord richten tot de dirigent dan bedenke hij, dat dit wordt ingegeven door een gevoel van bezorgdheid voor de Philips’ Orkestvereniging. Vergeet de heer Glastra van Loon niet enigszins, dat hij hier te maken heeft met een zuiver amateurs-ensemble, dat tot op zekere hoogte voortreffelijke prestaties leveren kan en ook levert, maar een bepaalde grens toch niet overschrijden kan. De dirigent is een veel te knap man om dit zelf te beseffen, maar o.i. vergeet hij dit wel eens, wanneer hij zich door zijn vervoering laat meeslepen. Daardoor komt hij er ook toe zijn orkestleden muziek voor te zetten, die ze niet kunnen spelen al wordt het aantal repetities tot een veelvoud opgevoerd. Dit is niet alleen onze mening, maar die van tal van insiders, die het goed met ’t orkest menen en zeker is hun aantal na dit concert er niet kleiner op geworden. Er is nog zooveel prachtige muziek, waarvan interessante programma’s samengesteld kunnen worden, die binnen het bereik van deze enthousiaste liefhebbers liggen. Moge de dirigent dit bijtijds bedenken. En dan niet “Er was eens.....”!