Dagboek 1 mei 2001

River Kwai

Dinsdag, de eerste mei is ook in Thailand een vrije dag. De orkestleden kunnen deze dag alleen niet uitslapen in verband met het vertrek naar de binnenlanden: dat betekent dus de wake-up-call te 05.30 uur en na een soepel ontbijtje te 07.00 uur vertrekken de 3 bussen iets na zevenen. Iedereen vol goede moed, het hart vol verwachting en enkelen nog wat "brak" van de daaraan voorafgaande nacht in het café van het hotel. Zie de eerste foto van deze dag.

Het reisdoel vandaag is Kanchanaburi, zo' n 130 km ten westen van Bangkok. In een van vocht bezwangerde lucht rijden we weg; het is relatief rustig op de weg in deze metropool waar het op een gewone werkdag in de ochtendspits uren duurt om de stad uit te komen. De hollands sprekende gids vertelt ons over het koninklijk paleis van Koning Bhumipol alias Rama IX waar we langs komen. Vroeger heette dit weldadige land Siam hetgeen in het chinees "goud" betekent. In de jaren dertig is de naam omgedoopt in Thailand, waarbij het woord "Thai" gelijk is aan vrij. De verklaring is eenvoudig: alle inwoners van het land waren toen vrije mensen!

Als tussenstop doen we na ruim een uur rijden een markt aan, gelegen aan het water, als de schrijver dezes het goed heeft verstaan een zogeheten "floating market". De ene groep brengt een bezoek aan de markt, de anderen stappen in bootjes. De markt is indrukwekkend vanwege de eindeloos lijkende hoeveelheid etenswaren die rijkelijk dampend overal in kraampjes staan uitgestald: vis, fruit, vruchten, pitten, noten en ga zo maar verder. Zie foto 4. Vooral de geur van al die verschillende hapjes in combinatie met oliander maakt indruk. Tegelijkertijd vaart de andere helft van de groep over een rivier en zet koers richting smalle aftakkingen/slootjes. Overal zien we tropische bomen, met kokosnoten, bananen etc, De krokodillen waar sommigen op hadden gehoopt zijn er niet. De fotos 2 en 3 spreken voor zich.

Het volgende reisdoel is de River Kwai, bekend van de gelijknamige film over "The Bridge". Daarachter gaat natuurlijk een ijzingwekkende geschiedenis schuil: in 1941 besloten de Japanners die Thailand overigens zonder slag of stoot hadden bezet een spoorlijn naar Birma aan te leggen omdat de bevoorrading naar Singapore te lang was. Meer dan honderdduizend dwangarbeiders en krijgsgevangenen werden naar kampen overgebracht om deze spoorlijn aan te leggen. Deze liep vanaf Bangkok over Thais grondgebied naar Birma en had daar een lengte van 263 km. Dit huiveringwekkende werk kostte vele mensen het leven onder wie duizenden Nederlanders.

Na een reis van zeker 1,5 uur komen we aan in een aan de rivier gelegen restaurant. Eén van de bussen komt daar 3 kwartier te laat aan in verband met een lekke binnenband die aan de snelweg op z'n Thais wordt gerepareerd. De warme hap laat zich wederom goed smaken. Om half 2 vertrekt de trein die ons meer dan een uur vervoert over de spoorlijn waaraan zo veel bloed kleeft. Het is een toeristische attractie van formaat waar je zo toch wel gemengde gevoelens bij hebt. Een deel van het traject is namelijk nog in stand en wordt enkele keren per dag door een lokaal boemeltje (stoom!) gebruikt voor zowel regulier als toeristenvervoer. Het landschap met heuvels en nu een dan een flinke tropische bui is bepaald indrukwekkend: eindeloze rijstplantages en eucalyptusbomen en dan eindelijk eindigt onze reis op of vlak na de Bridge zelf. De oorspronkelijke brug over de rivier Kwai (spreek uit als "Kwè"), destijds uit een bamboeconstructie bestaat niet meer. Pierre Boule schreef er zijn bekende boek over. De brug is nu gewoon van staal en was stellig niet zo bekend geweest als Sir Alec Guiness niet had geschitterd in de gelijknamige film. Bij aankomst is het flink gaan regenen hetgeen de meesten er niet van weerhoudt over de brug te voet te gaan. Zie Onze Juul met plu op de foto, kort nadat hij had geroepen dat hij na die oversteek vast wel zou worden beloond met een certificaat.

Om half vier weer de bussen in en op weg naar het nabijgelegen Kanchanaburi, een klein plaatsje dat zijn reputatie uitsluitend dankt aan The Bridge (sic!). Daar nemen we ons intrek in een fantastisch hotel, dat wat koloniaal aandoet. Gelegen aan de rivier maar toch ook weer voorzien van een zwembad waar zo'n beetje het hele orkest induikt. Wat wil je ook na een dag reizen in die tropische hitte! De combinatie zwemmen en bier drinken laaft het gemoed, zeker in de wetenschap dat we hier als enigen zijn. De foto's vormen daarvan een mooie illustratie. Ieder zijn deel, zo ook twee schakers van wie de schrijver dezes deel uitmaakt (zie foto).

De afsluiting van deze dag vindt plaats op het water van de rivier, daar liggen 3 boten klaar die ons met diner en kaarslicht een eind over het water vervoeren en dat alles in open lucht. Heerlijk eten, maar wel veel grote tropische vliegen die om ons heen dansen. Er onstaat even consternatie als onze Concertmeester Marcel plots in het water valt als hij van de ene boot wil overstappen naar de andere. Hij wordt eruit gevist en loopt een nat pak op. Misschien veroorzaakt door de opwinding van het moment? Daarna wordt er door het jongvolk nog geswingd op Thaise discodreunen en gezweet. Om half 10 zijn we weer in het hotel. Sommigen duiken nog het zwembad in, anderen drinken nog koffie of iets anders. De nacht is nog lang dus de schrijver van dit dagdeel gaat nu, plaatselijke tijd 01.00 uur nog maar eens een kijkje nemen of er op het terras nog volk is. Er lijkt geen eind te komen aan deze grandioze reis waarvan deze eerste reisdag als "goudgerand" gekwalificeerd mag worden.

Dagboekverslag door: Evert Wijtema
Klik hier voor foto's van 1 mei...
<- Gisteren | Morgen ->