Dagboek 30 april 2001

Sightseeing Bangkok

Vandaag kunnen alle vioolplekken, borstwonden, lipblaren en trommelvliezen weer genezen, want de instrumenten gaan op vakantie naar het door airco gekoelde en door lijfwachten bewaakte opberghok. Het wordt onze eerste echt toeristische dag. Na een ontbijt met een veel minder dan 3 minuten gekookt eitje laten we ons met de bus vervoeren door Bangkok. Onze gids, Jack, vertelt in ons in onvervalst Belgisch dat de economie van Bangkok voor een groot deel te danken is aan de Chinezen. Je vindt dan in de stad, behalve het karakteristieke Thais, ook veel Chinees schrift op alle winkels. Het Thais is een taal met, net zoals de onze, een begrenst aantal tekens: het heeft 44 karakters, waaronder 12 klinkers (o.a. de y-thai ;-)). Voor ons rijdt een auto met achterop een hakenkruis. Het blijkt dat de mensen hier de betekenis die wij eraan toekennen niet kennen, het staat gewoon "leuk" op de achterruit van je wagen…

We stappen uit bij een tempel, waar we eerst worden begroet door een school monnikenleerlingen. Ze zingen iets van de tafel van 0 en iedereen maakt er wel een foto. Alle jongens zijn kaalgeschoren, dat hoort bij de opleiding. Vervolgens lopen we de tempel binnen. Er hangt een aparte sfeer: overal branden wierookstengels en kaarsen, met gouden boeddhabeelden achter glas. Er lopen veel mensen rond alsof het markt is. Er worden fruit en bloemen geofferd. Een tengere vrouw zit met blote voeten op de grond en gooit al mompelend steeds twee houten blokken in de lucht. En temidden van dat alles lopen wij, terwijl er niet wordt op- of omgekeken naar ons. Het is alsof we ons bevinden in een surrealistische Thaische toneelvoorstelling….

De tocht wordt vervolgd al lopend via de binnenstraatjes van Bangkok, langs kraampjes en marktjes. Alle geuren die je maar kunt bedenken komen je neusgaten voorbij. 't Is wat ruimer dan het assortiment van de Albert Heijn, kun je wel zeggen. Raoul wordt nog aangesproken door een Chinees die vindt dat hij lang is. Raoul verstaat het Chinees uit zijn Taiwan tijd en steekt zijn hand uit naar de Chinees z'n hoofd, die vervolgens wegduikt. In Thailand wordt het hoofd wordt bijna als heilig gezien en het is ongebruikelijk om iemand anders' hoofd aan te raken. We hebben weinig tijd om stil te staan onderweg. Rien houdt het tempo er in. Het wordt ook duidelijk dat Bangkok absoluut geen stad is om oud te worden; ons jaarlijkse zware-metalen-quotum van de uitlaatgassen en kolenwalmen hebben we al bereikt. Bij de bus aangekomen wordt nog even een water-standje overvallen want iedereen is dorstig.

Dan een echte toeristische attractie: het Grand Palace en de Wat Phra Keo tempel, waar de grote beelden die buiten staan niet veel verschillen van die van de Efteling. Er staat een gouden spitsvormig bouwwerk dat bekend staat als de "Chedi". Hierin schijnen diverse relikwieën van Boeddha te liggen. De mensenmenigte voert ons richting de tempel, waar we tijdens een dienst een glimp van de beroemde glazen "Emerald Buddha" kunnen opvangen. Het is slechts een beeldje van 60cm hoog dat we te zien krijgen….

Na de lunch (waar vegetarisch ei ook vlees blijkt te bevatten...) worden we vervoerd naar de Chao Phya rivier waar we instappen in een longtail express boot. Dit is een lange, ranke houten boot met een omgebouwde vrachtwagenmotor op de achterplecht, die met een lange schroef ondiep in het water steekt. We passeren allerlei huizen op palen, variëren van krakkemikkig Gamma-vuren tot heuse teak. Het is grappig om te zien hoe rijk en arm naast elkaar woont; het concept "arme en rijke" wijk lijkt hier niet te bestaan. We zien voor de eerste keer een fiets, want fietsen zijn zeldzaam in Thailand. Of je hebt een brommer of een auto (of niets), maar zeker geen fiets. Toch gaan we op een van de laatste dagen een fietstocht maken en wel op het fietspad dat langs dit riviertje leidt. Het is een hobbelig, betonnen fietspad op palen boven het water, met af en toe een trappetje erin gebouwd. Dat kan leuk worden!

Na deze avontuurlijke boottocht hebben we tijd om nog wat te relaxen in het hotel. We gaan wat zwemmen en genieten van dubbel zoveel bier tijdens het "happy hour". Chips moet je zeker niet meer nemen in Thailand. Blijft niet zo knapperig in de zwoele hitte… Marleen en ik proberen het stoombad en de sauna van het hotel nog uit; wel een beetje vreemd in zo'n heet land, vooral het dompelbad en de koude douche zijn nog steeds redelijk warm. En er is tv in de sauna, waarom niet eigenlijk….

's Avonds dineren we in het Phiman restaurant, waar iedereen met zweetvoeten betrapt wordt: je moet namelijk met je voeten verzonken in de grond al voetjevrijend met je overbuurman of -vrouw de maaltijd nuttigen. Na de snelle opdiening krijgen we een voorstelling met traditionele Thaise dansen te zien. Een combo van 5 man verzorgt de muziek, terwijl prachtig geklede dames van de dansacademie hun vingers verkeerdom laten krullen en zich met slangachtige bewegingen op de muziek bewegen. De manier waarop we ons gedragen doet enigszins denken aan onze eerste uitvoering voor de Nederlandse expats, maar gelukkig moeten de Thaise dansdames lachen (zijn we zo grappig?) en lijken ze er lol in te hebben. Vol en voldaan verlaten we de tent en de meesten gaan -al dan niet na een biertje- vroeg naar bed.