Kamermuziekavond

DE KAMERMUZIEKAVOND VAN PSO in het doopsgezinde kerkje op 13 juli 2004-07-15. Dat is nou zo’n avond waar ik me op verheug. “Mijn” orkest weer beleven, maar dan veel persoonlijker en vooral ook ontspannen.

Er bleken meer mensen te zijn die er zo over denken; veel “Vrienden”, meer nog dan de eigen achterban van het orkest. Volle bak en naar het bleek terecht.	Voorzitter Carol vertelde wat over het afgelopen jaar, de enquête, de uitvallende solisten, Riek 90 jaar, Jules 42 km marathon en jeugdige solisten op het TU concert.
Ook de toekomst kreeg een beurt, met Iwan de Vreselijke (pardon, Verschrikkelijke), tournee door Italië en opvolging VHV-redactie.	Maar dan – maestro – muziek! Wie wist er dat Jack Gramberg zo goed gitaar kon spelen, te horen in Tres Bailes Populares van Ribayaz?
Wie durft in 24 uur een kwartet op te richten en dan op de planken te gaan met werken van Tsjaikowsky en Kässmayer? Steve, Fleur, Ine en Geertje in ieder geval wel. En het was best goed. Ze hielden zich ook perfect aan de orkestgewoonte om 1e en 2e viool te ruilen.	Blaaskwintet Cartouche, met Gerlies, Jenneke, Reinout, Irene en Tieme, speelde 4 deeltjes uit Kleine Watermuziek van Jaap Geraets.
Met verve wist het al bekende ensemble dit gezellige stuk in muziek om te zetten.	Wat was ook weer die grap over 2 altviolen? Nou, dit waren er 3, Joris, Ine en Raoul. De grappen waren meteen vergeten. Met duidelijk veel plezier, humor en swung werd met “America” uit de West Side Story het publiek verwend.
En als je dan 3 alten hebt gehad, dan ook maar meteen 4 celli, met Maayke, Reinout (de andere), Marc en Marielle. Die wisten wel raad met Nothing Else Matters en Conclusion van Apocalyptica. Leuk.	Joris, die al geschitterd had als altist, zocht het nog veel lager en speelde Burlesque van Lloyd Webber op bastuba en taperecorder. Het was echt burlesque. Ook zo’n veelzijdig muzikant.
De pauze was voor Antoon en publiek. Koffie, thee en loftuitingen over het gehoorde vloeiden rijkelijk, waarna iedereen weer helemaal klaar was voor het tweede deel van de avond. En iedereen bleef!	Het kwartet van Steve, Baukjen, Joris (alweer) en Marielle maakte meteen duidelijk dat, als we maar hard genoeg zouden klappen, ze misschien zouden willen overwegen om een toegift te geven. Aldus geschiedde, maar pas nadat twee walsen van Dvorak onze oren hadden gestreeld. De toegift, Falty Towers, was echt hééél wat anders, maar wel leuk en knap werk.
Maarten, Hans, Tieme en Nicholas lieten met hun 4 hoorns horen dat ze niet alleen in het orkest perfect functioneren, maar dat ze alleen met z’n vieren ook wat kunnen. De Freischütz van Weber klinkt zonder strijkers bijna(?) net zo mooi en Frippery van Lowell Shaw en de Geschiedenis van een Postkoets boeiden het publiek bijzonder. De toegift (na luid applaus) was pure harmoniemuziek of te wel: hoe kan je met 4 hoorns een complete harmonie imiteren. Lachen.	Tot besluit speelde het “Pijaukwartet”, Saskia, Roland, Raoul en Alain, twee delen uit strijkkwartet opus 18, nr.1 van Beethoven. Dat was gewoon heel erg goed en een zeer waardige afsluiting van een fantastisch fijne en ook leuke avond.
(Als iedereen zo breed op het podium zou zitten als Raoul, mag het Muziekcentrum wel gaan verbouwen! -Redactie)	De drankjes en hapjes van Antoon daarna combineerden geweldig met de gezellige napraat.

Als oud-voorzitter van dit orkest is het verheugend te zien dat de volgende generatie, die deze avond domineerde, minstens even goed is (of beter), geweldig plezier in het muziek maken heeft en dat met elan en humor doet. Ze liet zien dat, in tegenstelling tot wat de media over “de jeugd van tegenwoordig” suggereren, er ook een andere kant is. Er blijft hoop voor de toekomst.

Foto's: Joris Geurts en Raoul Bonnet. Tekst: Michiel de Veer.

Vorige artikel | Volgende artikel