| Jaargang 6, Nummer 4 |
Beste Riek,
Terwijl ik aan het bijscholen ben in Istanbul (in Turkije) heb jij vandaag feest omdat je 70 jaar lid bent van het P.S.O.
Het spijt me geweldig dat ik daar niet bij kan zijn en daarom heeft voorzitter Carol Bosman mij gevraagd wat voor jou te formuleren opdat hij het voor kan lezen, zodat je toch het idee hebt dat ik in gedachten bij je ben.
Allereerst natuurlijk van harte gefeliciteerd met deze mijlpaal en sorry dat ik mijn belofte niet heb kunnen houden aan te blijven als voorzitter van het P.S.O. totdat deze mijlpaal bereikt zou zijn.
Ik was het absoluut echt van plan, maar zoals je weet hebben de omringende factoren mij helaas anders moeten doen besluiten en heb jij, even als ik, moeten ervaren dat er nu eenmaal factoren een rol kunnen spelen waar je geen vat op hebt of dat anderen dan jijzelf blijkbaar de loop van de geschiedenis buiten je wil om kunnen veranderen.
Wij kennen elkaar dit jaar dertig jaar en het eerste wapenfeit dat een onuitwisbare indruk op mij heeft gemaakt is je aanwezigheid op de generale repetitie van ons orkest terwijl je echtgenoot waar je zoveel van hield de dag daarvoor was overleden. Het maakte des te meer indruk omdat dat bewuste concert voor mij één van de absolute hoogtepunten was in de geschiedenis van het P.S.O., namelijk voor de pauze Beethovens vioolconcert met Herman Krebbers als solist en na de pauze Bruckners derde symfonie, en dat onder leiding van de toen nog niet te evenaren ons aller Louis Stotijn. Ik zie hem jou nog vanaf de bok met tranen in zijn ogen condoleren en meteen daaraan vastknopend een lange rede houden over het belang van muziek maken en de betekenis hiervan voor de rouwverwerking en jouw bijzonder geëngageerde lidmaatschap. Dat concert heeft ook daardoor een extra dimensie gekregen. Toen pas viel me op wat een wit smoeltje jij kan hebben een wit smoeltje waar we allemaal zo aan gewend maar ook gehecht zijn geraakt.
Je wordt vandaag terecht weer eens in het zonnetje gezet en volgens mij ben jij ook het meest in het zonnetje gezette orkestlid. Gedurende mijn twaalfjarig voorzitterschap heb ik daar ook aan meegedaan, maar soms moest ik in het bestuur ook wel eens zeggen: "nu een keertje niet hoor, laten we nu ook maar eens een ander orkestlid fêteren."
Een goed voorbeeld was je 65-jarig lidmaatschap: dat hebben we bewust voorbij laten gaan omdat je er bijna een heel jaar lang de aandacht op vestigde en er zo geen verrassing meer aan was. Des te groter was daarna voor jou de verrassing toen we het een jaar later onverwacht deden bij je 66-jarig lidmaatschap.
Je bent gewoon een dankbaar persoon en het is ook erg leuk om voor jou iets te organiseren, omdat je zo zichtbaar geniet van alles wat het orkest je biedt.
Jij bent ook het enige orkestlid dat niet geslapen heeft op de vliegreis naar Peking, omdat je niets van de tocht wilde missen en het je eerste vliegreis was; je vertelde later op de t.v. dat je zo verbaasd over alles was en dat je zelfs te eten kreeg daarboven in de lucht!!
Kortom, lieve Riek, terecht word je weer in het zonnetje gezet, geniet er maar van en ik hoop van harte dat ook wij nog lang van je witte smoeltje met de grote grijns mogen genieten. Het is een voorrecht je te mogen kennen, ik ben nog nooit iemand met deze gezegende leeftijd tegen gekomen, die zo met haar tijd is mee gegaan en tegen wie je zo ongecompliceerd alles kunt zeggen, chapeau!! En proficiat.!!
Veel liefs van jouw voorzittertje.
door: Rien Frankenhuis