| PSO Programma's archief |
Jules van Hessen
Eindhovens Dagblad - maandag 23 november 1998Bewonderenswaardige prestatie van Astens koor en Philips Symfonie Orkest
Concert door het Philips Symfonie Orkest onder leiding van Jules van
Hessen en het Astens gemengd koor onder leiding van Ad Broeksteeg bij
gelegenheid van de eeuwfeestviering van de kerk van Maria Presentatie te Asten.
Vocaal solisten Caroline Spanjaard sopraan, Marijke van de Griendt alt, Tony
Klaasen tenor en Stephan Brekelmans bas. De heer Broeksteeg had koor en orkest redelijk goed in de hand. Het gebrek aan gezamenlijk repetitietijd was echter ook hier weer duidelijk merkbaar. Bij zulke evenementen kan eigenlijk altijd te weinig gezamenlijk worden geoefend. Dat heeft dan tot gevolg, dat de coördinatie net niet heeft wat ze zou moeten hebben. Én koor én dirigent missen dan de gelegenheid, om datgene waarop ze zo lang en met zoveel ambitie hebben gestudeerd, in perfectie uit te voeren. Temeer, daar door de plaatsing van het orkest de greep op het koor voor de dirigent veel moeilijker wordt. Alles bij elkaar was het toch een bewonderenswaardige prestatie en de kwaliteiten van het koor kwamen ondanks kleine feilen goed tot hun recht. Jammer dat men in het fraai verzorgde programma niet wat ruimte gevonden had voor tekst en vertaling. De luisteraar wordt nu met een hele reeks psalmteksten geconfronteerd, waarvan hij nauwelijks iets verstaat, laat staan van de inhoud iets begrijpt. De Sinfonia Concertante K.V. 297b kreeg een zeer muzikale uitvoering onder dirigent Jules van Hessen. Hij leidde het orkest soepel, maar toch met strakke hand. Het vlotte Allegro waarin de luisteraar soms het gevoel krijgt, dat Mozart niet stoppen kan; een prachtig melodieus Adagio; en het Andantino con variatione waarin hobo, klarinet, fagot en hoorn prachtige solotrekken speelden. Het Ave Verum van Mozart, en het Alleluja-koor uit de Messiah van Händel, beiden door koor en orkest en ook geleid door Van Hessen klonken zeer muzikaal. Duidelijk was merkbaar, dat deze dirigent gewend was met een zo groot ensemble om te gaan. Tot slot speelde het orkest drie delen uit de suite Le Coq d’Or, naar de gelijknamige opera, van Nicolaï Rimsky Korsakov. In het stuk hoor je de typisch russische melancholie en de russische dansmelodieën. Ze zijn ontleend aan de opera, die destijds werd gezien als een satire op de toen regerende autocratische tsaar Nicolaas de Tweede. Ze werd dan ook prompt verboden. De muziek is echter zeer mooi en vormde een waardig sluitstuk van dit concert. De luisteraars staken hun enthousiasme niet onder de ’kerkbanken’ die aan het einde van het concert steeds harder leken te worden. Ze beloonden dirigent en uitvoerenden met een klaterend applaus. |
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|