Dagboek 27 april 2001

Aankomst in Bangkok

Het verslag van vandaag wordt geschreven door een meisje dat gewend is aan low-budget reizen en zich hier dus iedere minuut wel weer verbaasd over de luxe en het enorme comfort van dit hotel. Al de lezers die gewend zijn aan een exorbitante weelde en overdadige dienstverlening; misschien kunt u het lezen van vandaag beter overslaan want voor U staat er niets nieuws in.

Rond 7 uur plaatselijke tijd kwamen we aan op het vliegveld in Bankkok. En in plaats van de bekende procedure te volgen een plaatselijke stadsbus te moeten zoeken die naar het centrum gaat in een taal waar niets van te verstaan is, worden we opgewacht door Thaise meisjes in klederdracht met een PSO-spandoek en bloemenkettingen die ons zo de juiste touringcar in loodsen. Het is hier warm!! Ik zal er nog niet te veel over verklappen want het onderwerp "weer" zal nog behoorlijk vaak aan bod komen de komende twee weken, maar het is hier erg warm!

Na een rit door het verkeer waar het regel is "de sterkste gaat voor" (dit bedoel ik dus letterlijk) komen we aan in het Amari Watergate Hotel . We worden ontvangen bij het zwembad met een welkomstdrankje en een toespraak van onze gastheer Peter de Ruiter. Hier vangt mijn verbazing aan en het is na 24 uur nog niet opgehouden. Het buitenzwembad is immens en heeft jetstreams (!), er zijn bediendes die niets anders doen dan je stoel aan schuiven (!), het einde van het wc papier is een punt gevouwen zodat de gast het makkelijker kan beetpakken (!), mijn koffer wordt door iemand anders uit de bus gedragen en in mijn kamer gezet (!) (wat sommige mensen heel logisch vinden maar kom op zeg ik ben 24 en kan best mijn eigen koffer dragen als ik toch naar boven loop), er wordt vers fruit en orchideeën op onze kamers gebracht, er zijn speciale bediendes voor de lift, voor het begroeten als je de lounge binnenkomt, voor… nou eigenlijk zijn overal speciale bediendes voor.

Ik wissel tussen genot, geluk en walging. 'Genot' omdat het gewoon zalig is zomaar het zwembad in te duiken (het is namelijk warm), de kamers geweldig groot en koel zijn, de service geweldig is en ga zo maar door.

'Geluk' omdat ik telkens moet denken aan dat onverwachte voicemail berichtje in januari van Annelieke of ik zin heb een paar concerten mee te spelen met het PSO….in Thailand. Wie maakt dat nou mee?

En 'walging' als ik uit mijn raam op de 27ste verdieping van dit idioot luxe hotel, naar beneden kijk en de vervallen armzalige huisjes zie met de wetenschap dat kinderprostitutie in geen land zoveel voorkomt als hier in Thailand. Aan de andere kant kan Thailand niet bestaan zonder toerisme en is het zo dat iedere vrouw die in dit hotel in de dienstverlening werkt en nederig voor mij buigt, tenminste niet door een man op straat wordt verkocht.

Enfin, dit soort gedachten spoken voortdurend door mijn hoofd. Maar ik zal mij nu weer bezig houden met de daadwerkelijke zaken die wij vandaag hebben gedaan, want u heeft vast weinig behoefte aan een moralistisch praatje van iemand die in een vijf sterren hotel zich helemaal zit vol te vreten op kosten van Philips. (Bedankt Philips en sponsors!!!)

De ochtend wordt door iedereen anders ingevuld; kamer inruimen, douchen, slapen, zwemmen, zonnen, (het is hier warm), fitnessen, eten. En nog meer eten. En nog meer zonnen. Ja, het is hier warm.

Om 17:00: de eerste repetitie. Er is door het bestuur van het orkest een harp geregeld in Bankok zelf zodat ik de mijne niet in het vliegtuig mee hoef te nemen. Ik ben totaal voorbereid op een krakkemikkige brandhout harp, zonder snaren en heb alle het mogelijke reserve materiaal mee genomen, maar wat schertst mijn verbazing: het is een gloednieuwe, goed bijgehouden mooie Europese Salve harp. Met grote dank aan het bestuur van het PSO en het Bangkok Symfonie Orkest die dat zo goed geregeld heeft !!!!

De repetitie gaat niet super, wat waarschijnlijk te wijten is aan het slaaptekort van het hele orkest door de lange vliegreis. Morgen komt dat allemaal goed! Hier is het overigens iets minder warm, wat de airco draait op volle toeren.

Het diner is 's avonds is in de "Baiyoke Sky Tower". Dit gebouw is de hoogste wolkenkrabber van Bangkok en tel maar liefst 84 verdiepingen. Het uitzicht is enorm; je kunt kilometers ver kijken. Bangkok is 50 bij 70 km groot dus ga maar na. Ons hotel van meer dan 30 verdiepingen lijkt opeens niets meer, en er zijn in deze stad zelfs om 23:00 's avonds nog overal files en verkeersopstoppingen.

Er staat een buffet klaar van zo'n 984 meter lang. Oké bijna 984 meter dan, maar er is alles! Witte rijst, gele rijst, bami, mihoen, zoet varkensvlees, zuur varkensvlees, zoetzuur varkensvlees, gemarineerd schaapsvlees, pittige biefstukreepjes, kippenpootjes, kipfilet met taugé, Peking eend, vis, garnalen, sushi, Turks eten, Vietnamese loempia's, 25 verschillende sauzen, wortelsalade, caesar salade, rauwkost, pasta, dingen waarvan ik niet weet hoe ze heten, pannenkoekjes, chocolade taart, ijs in drie soorten, warme kersen, meloen, ananas, papaja, appeltaart, rode drilpudding …. En dat is slechts het gedeelte wat ík geproefd heb.

Na zo'n indrukwekkende dag ligt het hele orkest redelijk vroeg met een enorme buik en een verbrand voorhoofd op bed. Onze gastheer vertelde vanmiddag in zijn welkomstwoordje, dat het vandaag een stuk minder warm is dan de afgelopen twee weken in Bangkok. De overgang van het Nederlandse klimaat naar hier zou voor een stuk aangenamer zijn het was nog maar zo'n 35 graden Celsius, toch zeker 8 graden minder dan de afgelopen weken!!

Welterusten en tot morgen.