Door W.M.

Carnaval en Oranjefeest ten spijt gef dit orkest Dinsdagavond zijn tweede concert in dit seizoen. En tot onze vreugde hebben wij vooruitgang kunnen constateren sedert zijn laatste uitvoering.

De dirigent Stan Donders van Eyk had het aangedurfd om als soliste voor deze avond een orkestlid op te laten treden in het derde pianoconcert in c. kl. Op. 37 van Beethoven.

En de kennismaking met deze pianiste, die als violiste deel uitmaakt van het orkest, is aangenaam geweest. De enige fout, die zij gemaakt heeft, is o.i. het feit, dat zij juist Beethoven gekozen heeft als entree in de solistenwereld. Hiervoor mist haar spel nog de nodige pathos en breedheid, hetgeen vooral in het tweede deel tot uiting kwam. Haar technische kwaliteiten zijn behoorlijk en daarom hadden wij liever gezien, dat zij bijvoorbeeld Mozart gekozen had. Het orkest paste zich, behoudens een kleine oneffenheid, goed aan.

De beide andere werken: Ouverture Beatrice en Bénédit van Berlioz en de Symphonie No. 2 Op. 15 van Svendsen gaven ons gelegenheid een oordeel te vormen over de vooruitgang van het orkest. Na een weifelend begin werd de Ouverture verder zeer goed gespeeld. Een extra complimentje voor de blazers is zeer zeker op zijn plaats; zowel in dit werk als in de Symphonie hebben zij prachtig gemusiceerd.

Door S.d.V.

Men neme het ons niet kwalijk op dezen feestdag, we waren te laat en zoodoende hoorden we Berlioz’s ouverture maar half. In normale gevallen wordt minstens een kwartier te laat begonnen; nu was dat al te veel blijkbaar. Maar de clou van dezen avond was dan toch Beethoven’s 3e pianoconcert, uitgevoerd door onze stadgenoote: Riek de Kort. Laten we aanstonds vertellen, dat zij het voortreffelijk heeft gedaan. Technisch staat zij er volkomen boven en dat zegt al veel, temeer daar zij zeker niet de gemakkelijkste cadenz gekozen had, n.l. die van Beethoven zelf. Dit is een krachttoer op zichzelf en ze heeft dien glansrijk doorstaan. Riek de Kort kan technisch veel en ook muzikaal kan ze ons wel bevredigen, maar daarom juist was hte zoo jammer, dat ze niemand naast zich vond. Waar is eigenlijk het Philips’ Orkest van tien jaar geleden? We zien nog veel van dezeflde gezichten, maar hooren weinig van de prestaties van toen. Natuurlijk weten we hoe moeilijk het is dit pianoconcert te begeleiden, maar zelden hebben we het zoo zouteloos en zonder eenig enthousiasme gehoord. Jammer; wat de soliste heeft het met volkomen begrip voorgedragen. Wat kan men echter bereiken, wanneer de dirigent blijken geeft van volkomen gemis aan muzikaliteit en dirigeerkunst?

Het is moeilijk een oordeel te vellen, maar in zekeren zin ook gemakkelijk. De orkestvereeniging bezit voortreffelijke krachten, zoowel onder de strijkers als de blazers. Wanneer het dan alles nog zoo goed gegaan is dan ligt dat zeker aan hen en niet aan den leider. Hoe het mogelijk is een symphonie van Svendsen van begin to teinde te dirigeeren alsof er geen punten en komma’s in de muziek bestaan zal wel voor altijd een raadsel blijven voor ieder, die dezen avond heeft bijgewoond. Wij begrijpen er niets van.

Concludeeren we alleen, dat Eindhoven een pianiste bezit, die er zijn mag en die we gaarne nog eens willen hooren, maar dan met een partner, die begrijpt wat zij wil en die zelf ook nog eenig initiatief heeft.