Door S.d.V.

De wereld is aan het veranderen, tenminste zoo schijnt het. In onze jeugd verfoeiden we Bach; we speelden zijn muziek wel, maar alleen op commando en dan met een onuitgesproken wrok. Deze muziek hebben de meeste ouderen pas op lateren leeftijd leeren waarleeren en er zijn er, die den smaak ervan nooit te pakken hebben kunnen krijgen. Luister nu, hoe twee nog zeer jeugdige violisten met verkwikkend élan het dubbelconcert van den grooten cantor spe1en, niet schoolsch, maar met een onfeilbaar instinct voor de juiste interpretatie.

Herman Krebbers en Theo Olof hebben alle romantiek uit hun Bach-vertolking verbannen en dat is, gelooven we, niet alleen te verklaren uit hun leeftijd, dat is juist, wat onze huidige opvattingen daaromtrent karakteriseert. Toch blijkt het dan mogelijk Bach niet droog te laten klinken. De beide jeudige solisten hebben Bach's heerlijke concert smaakvol gespeeld en wat meer zegt, ons overtuigd, dat ze er een eigen opvatting op na houden, die ze met succes verdedigen kunnen.

Theo Olof heeft na de pauze nog de Havanaise van Saint-Saëns gespeeld, zeer knap, maar zijn verbluffende techniek heeft ons toch niet de noodzakelijkheid duidelijk kunnen maken, om deze muziek ten gehoore te brengen. Na Bach klinkt Saint-Saëns hol en aanstellerig. Het klinkt haast ongelooflijk, maar nu leek deze Havanaise wel een etude. lntusschen heeft Olof er van gemaakt, wat er van te maken valt en hij oogstte terecht veel bijval. Het mag niet onvermeld blijven, hoe het orkest, met Jan During aan het hoofd, schitterend begeleid heeft.

Het orkest had zich geen gemakkelijke taak gesteld, want "Les Préludes" van Liszt is zelfs voor een beroepsensemble geen lichte opgave, laat staan voor dilettanten en ook de Zesde van Schubert, al is het dan een jeugdwerk van den componist, vereischt een zorgvuldige voorbereiding. Dat er door de Philips Orkestvereeniging ijverig gestudeerd wordt zal wel niemand betwijfelen en dat wordt voldoende bewezen door, de wijze, waarop beide genoemde stukken werden uitgevoerd. Toch lag om deze vertolkingen iets mals, wat vooral bij Liszt hinderde. Deze muziek moet met het noodige elan gespeeld worden wil ze indruk maken; zonder dat klinkt ze hol en inhoudsloos, wat ze dan ook inderdaad is. Als componist is Liszt bijna overal de pianistvirtuoos gebleven en ook in "Les Preludes" heeft hij dat niet verloochend. Met "Schwung" gespeeld merkt men dat zoo niet, maar deze ontbrak nu juist en er was te weinig climax. We schreven in de inleiding reeds, dat Schubert's muziek wat langdradig is en ook in deze zesde symphonie komt dat tot uiting. Wij voor ons vinden het jammer, dat Jan During niet een andere keuze gedaan heeft, want de noodzakelijkheid nu juist deze symphonie uit te voeren is ons niet gebleken. Dat het orkest intusschen "Les Preludes" en deze symphonie heeft aangedurfd en er nog zooveel van heeft weten te maken bewijst, wat er met ijverige studie ook met een dilettantengezelschap te bereiken valt.

Het is een verblijdend teeken, dat de belangstelling, ondanks het feit dat het Zaterdagavond was, toch groot was. Moge dit zoo blijven.