Joaquìn Rodrigo (1901)

Hoewel de Spaanse componist Jacquìn Rodrigo vanaf zijn derde jaar blind is, heeft hij zich ondanks deze handicap tot een vooraanstaand componist opgewerkt. Na les gehad te hebben van de componisten en critici Lopez Chavarri en Enrique Goma, vertrok hij in 1925 naar Parijs om compositieles te nemen op het Ecóle Normale de Musique. Tot 1932 was de componist Paul Dukas zijn leraar. In deze jaren ontstond de vriendschap met zijn landgenoot Manuel da Falla, wiens raadgevingen veel invloed hadden op het werk van Rodrigo. In 1932 ging hij terug naar Spanje alwaar hij de 'Conde de Cartagene' prijs ontving. Deze prijs stelde hem in staat wederom in Parijs te studeren, dit keer echter muziekgeschiedenis. In 1939 keerde Rodrigo terug naar Madrid. In datzelfde jaar schreef hij het 'Concierto de Aranjuez' voor gitaar en orkest. Dit concert is genoemd naar het landgoed van het koninklijk paleis in de buurt van Madrid. In 1940 ging het concert in première met Regino Sainz de la Maza, aan wie het stuk ook is opgedragen, als solist. Het grote succes van dit werk plaatste Rodrigo opeens in de voorste gelederen van de Spaanse eigentijdse componisten.

De muziek van Rodrigo heeft veel invloeden ondergaan van de Spaanse volksmuziek. Ook in het 'Concierto de Aranjuez' komen deze invloeden heel duidelijk naar voren. Allereerst al de keuze van het solo-instrument de gitaar, het volksinstrument van Spanje bij uitstek. Rodrigo weet in dit werk, dat verreweg het meest bekende gitaarconcert ter wereld is, heel treffend de Spaanse sfeer op te roepen.