Edward Elgar (1857-1934)

De serenadevorm lijkt componisten uit de Romantiek niet te hebben geïnspireerd. Na Mozarts Serenades duurde het tot het eind van de 19e eeuw voordat het genre opnieuw werd ontdekt. Componisten als Dvoøak en Tsjaikovsky vestigden een nieuwe traditie met hun beroemde serenades voor strijkorkest. De Serenade voor Strijkorkest in e kleine terts van Edward Elgar neemt in dit hernieuwde genre een prominente plaats in. Elgar schreef zijn driedelige Strijkersserenade in 1892 als cadeau voor zijn vrouw vanwege hun driejarig huwelijk. De tempoaanduiding van het eerste deel, Allegro piacevole, lijkt aan te geven dat, ondanks de melancholische ondertoon, een vrolijk en ontspannen sfeer overheerst. Het tweede deel, Larghetto, ademt de typische serenadestijl. In het laatste deel grijpt Elgar terug naar thema’s uit het eerste deel, waarmee hij op voortreffelijke wijze zijn charmante strijkersserenade voltooide.